nb: dit is een samenvatting voor de krant, waarbij lezers mogelijk het blog nog niet kennen.
Vandaar de inleiding. . . .
Vandaar de inleiding. . . .
Ultreia. . . . |
In een onverwacht snelle tijd van 4 weken-en-een-dag
heeft Harry Souverijn (68) de pelgrimstocht
(de Camino) vanuit Frankrijk, St Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela afgelegd. Deze
eeuwenoude Camino Francés
wordt jaarlijks gelopen door een toenemend aantal pelgrims uit alle delen van
de wereld (2012 ca. 250.000). Tijdens deze waanzinnige tocht heeft hij vooral
via zijn blog (www.lechemindeharry.blogspot.com)
zijn avonturen en belevenissen verteld. Tegelijk probeerde hij meer bekendheid
te geven aan de meest onbekende ziekte
van Nederland (coeliakie) waar naar schatting 150.000 mensen aan lijden
waaronder zijn kleindochter Roos (7). Dankzij
mensen die hem wilden sponsoren probeert hij
geld in te zamelen voor het
onderzoek naar deze ziekte ,(www.glutenvrij.nl)
. Vlak voor het beëindigen van de pelgrimstocht stond de teller op € 950,-. ‘We
gaan zeker over de € 1.000’ glunderde Harry met trots!
Alto del Perdon |
Als je terug bent begint het pas. Je gaat je realiseren
dat 800 km lopen een verrekt eind weg is, eigenlijk niet meer van deze
tijd. Vroeger, ja vroeger wisten ze niet beter, ga maar lopen zeiden ze, met misschien in het achterhoofd wetend dat
de kans dat er wat gebeurde onderweg groot was, in ieder geval groter dan vandaag
de dag, waar we met één druk op de knop de hulpdiensten
kunnen oproepen als het nodig zou zijn.
Nee, vroeger werd je op pad gestuurd met een bedelnap en
–als je geluk had- een brief van de pastoor met het verzoek deze peregrino te helpen met onderdak en voedsel gedurende
zijn soms maandenlange bizarre tocht. Je werd er nederig van als pelgrim te
gaan, je was afhankelijk van de hulp van anderen. Dat moest je ook leren
onderweg. Tegenwoordig speelt de credit card ook een rol in het pelgrimswezen. Voor de watjes: Rugzak
te zwaar? Busje bellen. Zelf even een dipje over de Pyreneeën? Busje bellen.
Vandaag niet zo veel trek in 25 km sjouwen? Dagje hotel bijboeken. En nog veel
meer voorbeelden van vervlakking van de Camino. Een ding is echter altijd
hetzelfde gebleven, 800 km blijven 800.000 m, en de bergen blijven hoog en koud! Hoe je er
ook tegenaan kijkt.
...met ezel... |
Je zult ze moeten overbruggen met of zonder
ezel, dat is up-to-you. Maar je moet over die verrekte Pyreneeën met soms
ijzige temperaturen en een stormachtige wind,
langs eindeloze Baskische druivenvelden waar oorlogen werden
uitgevochten, over de Mesetas waar bijna geen water te vinden is, over de
venijnige Montes de Leon met steile beklimmingen en gevaarlijke afdalingen om
te eindigen in het immer groene (lees natte) Galicië met Santiago de Compostela als
verheven einddoel. De pelgrims van nu en van 1000 jaar geleden weten allemaal
gevoelsmatig dat het einddoel wel
gehaald moet worden, maar dat de weg er naar toe, de lange duur ervan, de
ontberingen onderweg, de opeenstapeling
van tegenslagen en meevallers (zo die er zijn) gedurende zeg 5 weken in feite de hobbel is die genomen moet worden. No pain, no
glory! Le chemin, de weg, el camino, the Way, der Weg en ga maar door is de
uitdaging.
De tocht gaat niet meer over lijden en afzien, het onderweg zijn is van belang!. Je hebt niks te willen, de weg bepaalt en dat
doet hij al 1000 jaar voor miljoenen peregrinos . Iedereen beleeft de Camino op
zijn eigen manier, de route ligt vast, gele pijlen volgen! Je komt in een zekere routine, eten, slapen,
lopen, ultreia (=voorwaarts!)
. Daar ontstaat op enig moment na de eerste 10 gewendagen ruimte in je
hoofd om eens wat dieper op zaken in te gaan en afstand te nemen van het
‘gewone’ leven. Je hoort de verhalen van collega peregrinos, je kunt ze misschien zelfs van advies dienen. Je deelt van wat je hebt met de anderen, niet alleen je eten en drinken maar ook je
overpeinzingen, vooruit, je zorgen, misschien je verdriet of –beter- je
happiness. Dit kan, omdat bijna alle pelgrims in dezelfde gemoedstoestand
verkeren. Allemaal zijn ze onderworpen aan de wil van de weg, aan de
grilligheid van de elementen en de lange duur. Dat maakt soepel en geeft ruimte!
De sponsoractie loopt nog even door. Wanneer u na het lezen van dit artikel en
zijn blog (lechemindeharry) het onderzoek zou willen steunen kunt u dit doen
door een overmaking naar de NCV, coeliakie Nijkerk, nr 33.78.09.917 onder
vermelding van ‘ donatie-Camino’.
Bij voorbaat hartelijk dank!
Harry Souverijn, oud-peregrino de Compostela