Steun aan de Nederlandse Coeliakie Vereniging

Ondersteuning NCV

De Nederlandse Coeliakie Vereniging is voor haar werk afhankelijk van contributies, subsidies en donaties. En natuurlijk ook van de actieve inzet van vrijwilligers en  activisten zoals ikzelf!

Met uw giften kan de Nederlandse Coeliakie Vereniging (NCV)  zorgen voor

-meer en kwalitatief betere voorlichting,

-meer ondersteuning en bekendheid geven aan wetenschappelijk onderzoek,

- meer begrip creëren voor het leven met een glutenvrij dieet

- een nog krachtiger belangenbehartiging voor de  doelgroep (lees patiënten)  inzetten.

Het lopen van de  duizend jaar oude en 800 km lange Camino  is voor elke pelgrim een niet te onderschatten klus, zeker voor iemand van 68 jaar! Toch zet ik door om een aantal redenen:

logo glutenvrij

-Ik hoop door het lopen van die zware tocht en het bijhouden van een blog niet alleen verslag te doen van mijn belevenissen tijdens de Camino,  maar ook de naamsbekendheid van de ziekte coeliakie te helpen vergroten.  Op de eerste plaats voor mijn kleindochter Roos (7) die, net zoals andere mensen die deze ziekte hebben,  gebaat zal zijn bij naamsbekendheid en verder wetenschappelijk onderzoek. Geef het blogadres (www.lechemindeharry.blogspot.com) door aan uw vrienden en kennissen opdat zij er ook kennis van zullen kunnen nemen.

 -Je loopt door een 1000 jaar oude (!)  oorspronkelijke route, bijna  vergelijkbaar met een museum  vol  historische hoogtepunten.  Het religieuze karakter van de pelgrimsroute,  de  talloze gesprekken onderweg met  mede peregrinos uit alle delen van de wereld zullen bijdragen aan een  unieke sfeer   en belevenis die ‘El Camino’ heet.

-De weg is zo lang, je hebt zoveel tijd (onderweg) om je eigen  leven en dat van anderen  te bekijken, te beschouwen, er over na te denken en te ordenen zodat er inzichten kunnen ontstaan die er voorheen niet waren.

Deus adjuva nos. . .

-De sportieve uitdaging mag niet onvermeld blijven. Hoe ga je om met lichamelijke klachten, vermoeidheid, blaren, hoe overleef je de refugios (slaapplaatsen) ,  en hoe voorkom je een uitputting door grote hitte of ijzige koude, wekenlange regen of zelfs sneeuw in de bergen. (er moet tenslotte 3 x serieus geklommen worden tot ca. 1500 meter!)

Ik nodig u uit om een keuze te maken voor een aanmoediging van 1,25 of 2,50 ct per km. Dit zou neerkomen op 10,- of 20,- euro. U kunt de gift overmaken op rekeningnummer 337809917, ten name van de Nederlandse Coeliakie Vereniging te Nijkerk, onder vermelding van 'Donatie-Camino’.

De toevoeging ‘donatie-camino’ is van belang, omdat de vereniging zodoende in staat is alle donaties waar camino bijstaat bij elkaar op te tellen, zodat ik u tussendoor en na afloop van de pelgrimage kan laten weten, hoeveel geld totaal werd bijeengelopen cq. gedoneerd.

Het verheugt mij u allen te kunnen mededelen, dat een betrokken gever nog voor  de werkelijke start van de Camino de tellerstand heeft gezet op € 750,-. Een werkelijke stimulans!

Het geld is inmiddels overgemaakt op het bovenstaande  rekeningnummer onder vermelding van DONATIE CAMINO. 

Van st. Jean-Pied-de-Port naar Compostela

Hoe is het om als  een echte pelgrim (lopend dus) door weer en wind,  over bergen en door dalen, met of zonder blaren, met of zonder fatsoenlijk onderdak, met of zonder voldoende eten en noem maar op, deze eeuwenoude tocht te lopen samen met (in 2012) ca. 150.000 andere ‘peregrinos’  van uit de hele wereld. Ik start alleen, loop alleen,  maar tegelijk  met mij zullen er op 4 mei 2012 nog misschien wel tussen de 200 en 500 pelgrims starten (het is nu nog steeds een beetje laagseizoen).

Wie gaan we ontmoeten, wat zullen de verhalen zijn, waar komen ze vandaan, waarom doen ze al die moeite, met andere woorden, wat is hun ‘drive’, wat zit er achter. En dan de weg, el camino, the way, le chemin, het wordt in alle talen gesproken, maar er is er maar één die het meest gelopen wordt voor al meer dan 1000 jaar: El Camino Francés.

 Daarnaast komt het afzien om de hoek kijken, of valt dat allemaal wel mee (of juist tegen?) zo’n dagelijkse tocht van tussen de 20 en 30 km, en dat ongeveer  35  tot 40 dagen achter elkaar. Wat dacht u van het slapen in de ‘refugios ‘ (onderkomens) met grote slaapzalen van soms 50 tot 100 man/vrouw, stapelbedden, opstaan om 06.00 uur . . . Let op, het is niet echt gemakkelijk, want de statistieken leren ons, dat meer dan de helft van de 800 km-lopers de tocht niet in een keer uitloopt. Kortom, een spannend avontuur wat u vanaf vandaag kunt meebeleven: 

 Vanaf begin mei zal het verslag wekelijks worden bijgewerkt zodat u de tocht als het ware kunt meebeleven. U kunt ook een reactie plaatsen in het blog.

Omdat mijn kleindochter Roos (7jr) glutenvrij moet eten (zij kan geen gluten verdragen) raakte ik in contact met de Nederlandse Coeliakie Vereniging (NCV). In Nederland lijden ca 160.000 mensen aan deze ziekte, maar slechts 25.000 mensen weten het. Het is een onbekende ziekte aan het spijsverteringsstelsel.  Het is dus van groot belang deze  ziekte onder de aandacht te brengen.  In het reisverslag kunt u er meer over lezen, klikt u ook eens op www.glutenvrij.nl  en www.deglutentest.nl

Voor het goede doel . . . .

Zo'n pelgrimstocht is natuurlijk een bijzondere belevenis, niet alleen voor mijzelf en Nannie, maar ook voor vrienden, bekenden en belangstellenden. Zij zijn nieuwsgierig hoe het gaat, wat je beleefd hebt van dag tot dag en  ik wil graag alles vertellen. De wereld zal zich verkleinen zich tot slapen, eten, lopen, zo wordt verteld. Dat zal best wel,  maar helemaal loslaten is toch wel weer iets anders. . . 

In Nederland lijden naar schatting 160.000 mensen aan coeliakie (spreek uit: seuliakíé), maar slechts 25.000 mensen weten het. Daarmee loopt Nederland ver achter op veel andere landen waar de bekendheid met de ziekte wel groot is. Coeliakie is een intolerantie voor gluten. Mensen met deze ziekte kunnen geen gluten verdragen. Het geeft klachten als buikpijn en diarree. De Maag Lever Darm Stichting en de Nederlandse Coeliakie Vereniging willen deze onbekende ziekte aan het spijsverteringsstelsel bekend maken. Door coeliakie onder de aandacht te brengen (www.glutenvrij.nl) en met de lancering van een digitale glutentest (www.deglutentest.nl)  hopen de organisaties dat meer mensen gediagnostiseerd kunnen worden.

 Omdat onze kleindochter Roos (7) ook aan deze ziekte lijdt (net als  Vivian)  zal zij levenslang op dieet moeten, nooit zo-maar een lekkere taart smullen van oma of eens lekker samen naar Mac Donald voor een Mac-menu,  probeer ik door mijn blog en verdere publiciteit de bekendheid met deze ziekte te helpen  vergroten. Ik steun de Nederlandse Coeliakie Vereniging van harte, u ook, wanneer u hun site bezoekt!

Nu serieus trainen de laatste weken!

De voorbije maanden werd er natuurlijk ook veel gelopen, maar vanaf 2 april gaat de 'grote rugzak' mee, volle bepakking heette dat vroeger in dienst. Inclusief de obligatoire 2 flessen met water -een beetje onhandig weggestopt aan de zijkanten, zodat je er net niet bijkan- weegt het geheel inderdaad bijna 12 kg. Alleen de electriciteit (snoertjes en batterijen) moeten er nog bij. Het wordt wel duwen in de rugzak wan hij zit propvol! (48L) Eventueel verhuist het opblaasmatje naar de buitenkant (er zijn speciaal voor dat doel 2 riempjes voorzien) zodat er binnenin weer wat ruimte vrijkomt. We shall see. Al met al toch een heel gevaarte achterop, maar het is goed te doen. De snelheid loopt wel iets terug, van 6,3 naar 5,8 km/u, komt waarschijnlijk door de massa. Het trainen met Run Keeper bevalt uitstekend.  Keurig wordt het parcours opgetekend, de afstand berekend en bijgehouden of je al een PR hebt gescoord! Zo weet ik van die gemiddelde snelheid. Om de paar dagen wordt de rugzak uitgepakt en 's ochtends voor vertrek weer geladen. Heel bewust, straks in de refugio's moet het min of meer blindelings en in de goede volgorde gedaan kunnen worden.

Over dat trainen wordt zeer verschillend gedacht. Ik ben ook van mening dat er kilometers in de benen moeten zitten anders redt je het niet zonder al die beschreven blaren-ellende of erger!. Maar als je dan het boek leest van Hape Kerkeling die ongetraind  aan het avontuur is begonnen en zich er - welliswaar met vallen en opstaan-  heeft doorgeworsteld (ook een beetje gefoeteld!) dan is dat toch weer een geruststelling. Het gevoel van: als hij dat kan, kan ik het zeker! Ook een beetje een feest van herkenning, dikke blaren, dan had je maar beter en meer moeten trainen! Niet helemaal eerlijk natuurlijk, ik krijg thuis van Nannie alle ruimte, ze gaat zelfs mee naar het heuvelland om daar ook de hellingen te proeven in de benen! Zo waren we verleden week in Cadier en Keer, mooie tocht die eindigde in de Golfbaan, waar we heerlijk hebben zitten 'happy hour'eren. Zo kan het trainen ook noch zeer aangenaam zijn.!