I did it my way

Kathedraal Santiago

Tja, zondagmorgen, 08.00 uur wacht ik op een sms'je van Bert ( the Judge) en of John ( de beer). Deze twee ken ik al bijna vanaf de eerste dag, we hebben veel gelachen samen, het soms ook moeilijk gehad, zijn tenslotte ieder onze Eigen weg gegaan omdat de een wat sneller wilde als de ander, of niet zo snel kon als hij wel wilde. Nu hebben we elkaar weer gevonden en gaan vandaag -de laatste dag- er iets moois van maken.
Jim is er vanochtend vroeg stilletjes vandoor gegaan. Hij zou mij nog even wakker maken maar heeft dat toch maar niet gedaan. 't is ook wel goed zo, we hebben de laatste week bijna voortdurend samen gelopen, weten alles van elkaar en zullen nog vaak mailen, foto's uitwisselen enz. Hij is op weg naar Finisterre, 3 dagen lopen. Gaat daarna door naar Barcelona (trein), Nice en rond de 15e weer naar zijn geliefde Darlene in Canada.
Eerst vannacht 03.30 nog even mot gehad met mijn bovenslaapje, die kwam dus op de kamer en begon zich met veel gestommel klaar te maken om in bed te duiken. Ja, het was half vier!!
Ik kon het niet laten daar een pittige opmerking in het plat Amsterdams over te maken, hij heeft het zeker niet verstaan maar begreep precies waar het om ging! Maakte overigens de volgende morgen zijn excuses, maar dat was typisch een geval van te laat! De echte wereld begint zich weer af te tekenen, real life is coming back again!
Pernille uit Denemarken ( medisch studente, 2e jaars) wilde mee gaan ontbijten ergens, wij op zoek naar een kop koffie met, niet zo makkelijk op zondagmorgenvroeg! Die Spanjolen hebben toch echt een eigen ritme, ontbijten doe je niet thuis maar in een café (zoals ongeveer in Parijs) behalve op zondagochtend kennelijk, want dan zit gewoon alles potdicht! Het was dus even zoeken en ja, in een keldertje was koffie en toast. Stel je er niet te veel van voor, mijn ' toast' smaakte beetje naar nou ja, maar de koffie was ok, dus al met al een 6!
Toen was het hollen geblazen naar het busstation om de 10.00 uur bus naar Finisterre te kunnen halen. Welke kant, waar zijn we, oei, nog precies 25 minuten. Ik ben meegelopen, vond gelukkig de juiste weg en zette haar op 3 minuten left op de bus. Nog even een foto, kiss, en weg was ze. Zo gaat dat in de Camino, iedereen is familie van elkaar, helpt elkaar en geniet ervan.
Ik slenter op mijndooie gemak terug naar de Kathedraal op zoek naar mijn twee maatjes, stuur ze een sms waar ik ben en dat ze haast moeten maken . De ontmoeting met Bert was prachtig. Hij, speurneus(!) stond boven aan de trap te wachten, ik midden op het plein. . . zeg nou zelf, wie is er hier commissaris? Enfin, hij ging vandaag nog vliegen naar huis, had geen rust meer voor een innige Spaanse preek en we dronken koffie en een biertje,Bert vertrok na een dikke knuffel, wij wachten op zijn boek vol ontboezemingen!
Het mooie komt nu. Ik had nog helemaal niet gedacht aan de begroeting van Jacobus die achter het hoofdaltaar staat te wachten. Dat gaat gewoon door tijdens de mis( ik moet nog denken aan dat verhaal met die poortwachter, hier kan het anders!)
De rij was aanzienlijk, gelukkig ging het redelijk snel, wat moet je ook met zo'n koud groot beeld? Verboden foto's te maken, maar zie mijn knuffelfoto. ( komt nog van een ander toestel )
Ik snap nooit, waarom een pelerino geen foto mag maken van zijn Jacobus, Son St. Jaques, his saint James in hoeveel talen wil je het hebben? Wanneer ze iets slimmer zouden zijn stond er een automaat die foto's maakt op het knuffelmoment en die wordt dan automatisch afgedrukt op de achterkant van je Credential! Mooie herinnering voor 10 euro en kassa voor St. Jacob de meerdere!
De mis ging ondertussen gewoon door. , echt druk en veel pelegrinos die de afzetting negeerden en vooraan wilden staan. Daar waren ze weer, de mannen met hun donkerrode pelerinopak. Ik heb nu gezien, dat de kooltjes brandend en wel in een bak worden aangeleverd. De bak gaat in de botafumero , wierookstaafjes erbij en zwaaien. Een fantastisch schouwspel waar je niet genoeg van krijgt. Komt hij aan het plafond? Nee, net niet, ze kijken wel uit! Luid applaus en weer een te late zegen van de pastoor! Ze leren het nooit!
De dag houdt niet op. Lunch (dat kunnen ze) glaasje wijn erbij, genieten, en ja hoor daar zie ik oude en jonge Jim. De vrouw van jonge Jim had de twee jongens ( 10 en 7) meegenomen om hun vader te verwelkomen. Of ik mee wilde gaan? Heb ik niet gedaan, de groep was al groot en je krijgt nooit een plaatsje zomaar . John en ik zijn gewoon op een terras gaan zitten en hebben alletwee genoten van een soort lunchbuffet, geweldig! Glaasje wijn erbij, vakantie is begonnen.

Ik vond ook de via Gladiola terug, iets technisch.dank aan John!

Afsluiting volgt nog

Plein Plaza do Obradoiro