 |
| brug in St Jean de Port |
De TGV klieft zich door het Franse land.Hij zuigt zich aan de rails vast en snelt zich op sommige stukken met een snelheid van 300 km/u naar st. Jean -Pied-dePort. Gisteren aangekomen in Parijs en een mooie wadeling gemaakt van 10 km vanaf Gare du Nord naar Gare Montparnasse. Parijs is als een warm bad, alleen jammer, toen ik mij echt lekker begon te voelen, het stevig begon te regenen. Hoeps, foutje. . . .Gelukkig bracht Mc Donalds uitkomst, daar kon ik nog even mailen (gratis uiteraard). In Bayonne overgestapt op een boemel en 1,5 uur de bergen in met veel getoeter om de beesten van de rails af te krijgen. . . .De herberg (dit was een particuliere, dus herberg en geen refugio) was praktisch en vooral goed verzorgd. De Credential (waar alle stempels in moeten komen -ik heb er nu al 3- kop je voor 2 euro. Eten en slapen doe je samen, tijdens het eten vertelt iedereen over het ´waarom´(voor zover bekend, want dat is niet helemaal lees helemaal niet duidelijk.). Mijn verhaal over Coeliakie oogstte veel applaus. . .In alle talen wordt het even doorgegeven, gluten kennen ze allemaal, heet ook in FR, D, E gluten of een herkenbare variant. Hetzelfde voor Coeliakie, mensen snappen het gewoon waar ik mee bezig ben. Geeft ook al weer een goed gevoel, en een aanmoediging voor de lezers eens te bezien, of er niet een kleine storting ter aanmoediging op zijn plaats is. As. maandag krijg ik de stand door. Natuurlijk ontmoet je weer allemaal nieuwe mensen,, elk met z´n eigen prive verhaal. John, een hollandais, gaat de eerste etappe met het busje mee, dat rugzakken vervoert vanaf de herberg over de pyreneeen tot aan het grote klooster in Roncevalles (onze eerste echte refugio in vol bedrijf.) Hij start morgen en begint de eerste week rustig onder stoom te komen. Heel verstandig. Wij kunnen goed samen een biertje drinken, en blijven dat doen na afloop van de etappe´s. Maar nu eerst even de Pyreneeen over. . . . .
 |
| Midden in de Pyreneeen |
Droog? ja gelukkig. Maar een loeiharde wind uit het Westen (dus pal in het gezicht) probeerde de hele tijd alles en iedereen van het goede pad af te blazen! Windkracht 6 a 7 schat ik. En dan met die dikke moechella (rugzak) op, koers houden! Mijn mooie nieuwe 1.80 m lange pelgrimsstaf heeft mij al een paar keerd gered. En hup, 28 km rechtdoor, tegelijk 1500 m omhoog en daarna 700 m afdalen. Het klimmen kostte 6 uur, de afdaling van soms 25% kostte 2 uur. Pffffff......Deze eerste etape staat in de boeken in de catagorie zwaar tot zeer zwaar. Enfin, in goed gezelschap van Ane, een manager restaurant Disney Orlando USA de tocht volbracht. Je kon nergens even gaan zitten want het was intens koud. We zagen nog sneeuw, hadden er geen last van, maar wel koude handen (de hadschoenen zaten natuurlijk netjes ingepakt in de rugzak en je kijkt wel uit om die oonderweg open te maken! foutje in de regie, al doende leert men. De herbergbaas en ook mede pelgrims ontraadde de tocht over de bergen vanwege de wind, ik zou maar langs de autoroute lopen.natuurlijk niet! Ik kom voor de koninklijke weg en niets anders.
 |
| Ane in de snow! |
´s Avonds in het klooster heerlijk gegeten (frites met 2 forellen) en ook macaronie als voorgerecht. Daarna met z´n allen naar de mis in het klooster, had ook wel wat. Ik heb mijn derde zegen te pakken!
gedachte: volg je eigen pad!
