Via Gladiola

Daar is eigenlijk alles mee gezegd. Dit heeft meer weg van de Nijmeegse 4-daagse dan van een serieuze pelegrino tocht. Wanneer je de weg afkijkt zie je bijna een onafgebroken lange rij van mensen, allemaal op weg naar
Santiago. We hebben de bergen achter ons gelaten en lopen door de heuvels van Galicie naar het westen. De verkeersweg loopt
met ons mee en mag vaak rechtdoor, wij moeten op paadjes ernaast soms onnodig 20-30 mrt omhoog in een stijle klim om daarna weer net zo gevaarlijk weer te moeten afdalen. De noordelijke (langs de zeekust van de Golf van Biskaje) Camino en de Portugese Camino komen samen met de Camino Francais (die uit Frankrijk komt). Druk en druk is erg druk. Het meest irritant zijn de groepjes die duidelijk alleen op pad zijn om even de Compostella te ' scoren' Een lolbroek voorop die de weg weet, daarachter een groep met verhitte pelgrimgangers, luidkeels
de gebeurtenissen van vandaag doornemend. Er is absoluut geen plaats voor welke gedachte dan ook , er moet gebabbeld worden en wel zo hard, dat andere pelegrinos zich daaraan ergeren! Iedereen beleeft
de weg op zijn eigen manier, dat leer je wel onderweg!
We zitten nu duidelijk in Galicië, het vruchtbare land waar het altijd groen is en waar het volgens de berichten vaak regent. Wonder! Wij lopen nu al meer dan een week in werkelijk stralend weer, koud s' ochtends (handschoenen aan!) maar na 10 uur gaan die in de jas, om 11 uur gaat ook de jas in de rugzak en om 12.00 uur wordt het echt warm! Dan moet je de groepjes horen puffen en lijden, want dat moet natuurlijk iedereen weten! Plots zijn ze weg, de bus heeft ze opgepikt. Ze rijden een paar km van de route af
en duiken in een hotel (met zwembad uiteraard), om morgen weer een paar km verder te worden afgezet! Altreia!.
Onderweg doorkruisen we een paar eucalyptusbossen, met die grote afgevallen vellen en de typische sauna-geur. Dan komen we aan het graf van een pelegrino Guillermo Watt, die op een dag afstand van Santiago is overleden aan een
hartstilstand, waarop mijn wandelmaatje er uitflapte : 'shit happens everywhere'. Ik heb dan moeite om niet te stikken van het lachen, maar dat was toch duidelijk niet de bedoeling.
We zitten een beetje tegen Santiago aan, het is te ver om dat nog te
halen in een keer, dus we kijken nog
een beetje extra rond in zo'n typisch Spaans dorpje met voor elk huis een horreos, dat is een opslagplaats voor graan, lang en smal, de wind kan er doorheen blazen om schimmel tegen te gaan. Om het niet te makkelijk te maken voor de muizen staan ze op hoge poten.
Morgen gaat het dan toch echt gebeuren, 800 km gelopen en Santiago gehaald in precies 4 weken en-een-dag! Vrijdag 4 mei tm vrijdag 1 juni
Doet me ook weer even denken aan een van mijn doelstellingen van de Camino:
het vergroten van de naamsbekendheid van de NCV, de vereniging die zich inzet voor Coeliakie patiënten. Onderweg heb ik het er vaak over, onvoorstelbaar dat bijna iedereen wel iemand kent in zijn omgeving die geheel of gedeeltelijk glutenvrij moet eten, dit geldt ook voor de mensen uit andere landen die ik in de Camino ben tegengekomen. Het advies dat ik geef: praat er over met je huisarts wanneer je je niet lekker voelt en neem beslist een kijk op de website van de vereniging (glutenvrij.nl). Kijk dan meteen nog even of de 800 km x 1, 2 of 3 ct gedoneerd kunnen worden! Nee, niet aan mij maar aan de vereniging waar ik mij mee verbonden voel omdat kleindochter Roos ook glutenvrij moet eten! Nr 33.78.09.917. Vergeet niet donatie Camino te vermelden. Dank u wel!

Nog maar 50 km

We (Jim en ik) hebben de planning zo'n beetje rond. Vandaag lopen we naar Ribadiso de Baixo zodat de km's voor Santiago een beetje verdeeld zijn. Goed plan, heerlijk gelunchd in het beste Octopussy restaurant van heel Spanje (ja, ja, arme Pelegrino!),met de nodige vino natuurlijk, maar No Pelegrino Sans Vino !
Mijn fototoestel wil niet meer dicht, dus geen Ixus foto's meer voorlopig!
Nog even langs de fotowinkel maar het is een softwareprpbleem, dus
wordt het een garantiezaak!
Vervelend en irritant, ding is pas 2 mndn oud! Ga verder op de iPhone
Na de behoorlijk besproeide lunch waar ik weer hartelijk werd omhelst door eerdere pelerinos weer op pad, maar dat merk je wel! Een paar venijnige klimmetjes en scherpe afdalingen knijpen je af, het is nog maar 15 km tot de Refugio. Mooi gezicht, oude brug, 1000 jaar geleden gebouwd speciaal voor de pelerinos anders moesten ze te ver omlopen, en daar kon je pootje baden, Precies wat ik nodig had. Je refugio was vol!
Balen dus, op naar het volgende plaatsje. Heet na de al ruim 30 km, Helen (Canada) zat er behoorlijk doorheen op haar open sandalen, maar ze moest door! Ook de volgende refugio was vol, de laatste plaats die er was hebben we aan de Australische gegeven. Wij door naar het volgende dorp, 5 km verderop! Dat heet afzien, bijna 36 km totaal! Het is heet, 35, dus blij als je eindelijk onder de douche staat en een ( o f twee) pilsjes voor verkoeling zorgen! Het is ook laat geworden vandaag, dik na 16.30 uur.
Eerst douchen, tegelijk de was doen, ( gaat in een moeite door) dan bed opmaken, was ophangen en niet vergeten af te halen! , pilsje, eten, iPhone kontroleren, weblog, zien dat je niet omvalt van de slaap en dan naar bed!
Motto: houdt je stuur recht!

De laatste 100 km²

OmDat we nog steeds in de bergen zitten is het ' s ochtends best koud, zo'n 5 tot 10 graden. Ik start in de bergen gewoon met handschoenen aan, fleecevest en waterdicht jack. Als het weerbericht ok is ga ok in korte broek, slecht weer dan met pijpen. Gisterenavond liep ik samen met Jim, de Canadees. Hij loopt net 0,5 km sneller dan ik, dus ik hoorde hem aankomen, til-tik-tik van zijn stokken . . We liepen samen eerst bij een afsplitsing vrolijk verkeerd (waar blijven de pijlen?) maar er werd geroepen vanuit een huis: ' wrong way, back naar carrytierta' zoiets als terug naar het kruispunt!. Nou, vooruit dan maar weer. De pijl ( kunnen overal zitten, ik zei het al) zat op een steen, maar je moest terugkijken, zoals vroeger bij de Belgen . Ogen in je achterhoofd. Gelukkig kent de bevolking de problemen en wordt je gewaarschuwd wanneer het misloopt! De oplossing is -als altijd- vrij simpel. Pot gele verf en op de weg een ( of een paar) gele pijl wijzend in de juiste richting! Dat is de Compostella.
Ik -en ik niet alleen- begin me te ergeren aan de 100 km lopers, de busjes met aanhanger en de opvallend vele taxi's rond de camino. Het onderscheid tussen de echte lopers en de 100 km doeners is vrij duidelijk: de echte lopers hebben zonder uitzondering een dikke bagpack van rondom 12 tot 15 kg, de busjesmensen hebben een kleintje van hooguit 10 Ltr.
Zij worden op een strategische plaats gedropped, snellen naar de komende rustplaats, kwetteren en tetteren er meer dan lustig op los (wat blijft er over van de ingetogenheid van de pelegrino ? ) en nemen bezit van onze slaapplaatsen als je pech hebt. Gisteren wilden wij aanleggen bij een auberge ( na 35 km lopen), helaas, het was een Prive auberge ( zo werd verteld, maar het stond nergens) dus wegwezen! Tim moest zijn voeten verzorgen, dus stop inlassend. WiFi
was nog niet algemeen ingeburgerd, dus ik vraag telkens bij een refugio of WiFi beschikbaar is. Zoja, dan naar binnen, zonee, dan door naar de volgende. Bij deze had ik geluk, nog 2 plaatsen vrij. Ik vertelde, dat 'mi amigo' eraan zat te komen, maar vrijwel direct ernaa pikte een volgende peregrino de laatste vrije plaats. Jim moest door naar de volgende 1,5 km verderop. Nou, daar wordt je echt niet vrolijk van! Ook het 'Buen Camino ' rolt er niet meer uit zoals bij de eerste 700 km's. De kleine rugzakken worden genegeerd, de grote trekken meer en meer met elkaar op! Op de terrassen hebben de kleine rugzakken weer het grootste woord! Vooral in de laatste 100 km's is de Camino sterk aan het vercommercialiseren, l'esprit du Chemin is er een beetje uit, er is geen rust meer onder de lopers, er wordt te veel gekletst, te veel busjes, bussen, volle auberges (na 15.00uur geen vrije plaats meer te krijgen) het beloofd wat voor als het seizoen werkelijk begint!

Mijn advies: de echte Camino begint in St. Jean Pied de Port en duurt gewoon 800 km!

Santiago in de verte

Maar eerst even terug naar gisteren, eerste Pinksterdag. Dat was toch dat feest, waarbij de heilige geest ons allemaal wat slimmer ging maken in ons hoofd? Ik heb dat nooit echt goed begrepen, maar het werkte ook niet zo! Opstaan om 06.00 uur, in het donker de slaapzak in een onmogelijk klein tasje proppen, dan de rugzak vullen, sandalen helemaal onderin, dan de slaapzak, dan de zak met kleding, dan de losse zakjes met van alles, apotheek, regenspul bovenin. Met zaklantaarn onder het bed schijnen of er niets vergeten is, dan 1/2 liter water drinken, en wegwezen! Probleem is altijd. . . Ga ik rechts of links? Ik koos de normale asfaltweg waar ik vandaan kwam, keek nog eens goed bij het café waar we gisteren nog zoveel plezier hadden gehad en daar waren geen pijlen te zien, dus karren maar. Na de eerste wegsplitsing werd ik al onrustig, geen pijl of schelp, nog maar even doorstijgen, na 3 kwartier wachtte ik op een auto die mij de weg zou kunnen wijzen, na 1 uur stopte er een, No Camino Aqui, ik had bij de kroeg à mano dereche (r) moeten gaan. . .
Mijn heilige gedachten gingen richting hel en shit. De terugweg ging inderdaad in een half uur, dus totaal 1,5 uur schade, wat heet. Wel lullig, wanneer je dan achteraan in het peloton loopt, en de nodige opmerkingen ( in alle talen uiteraard) te slikken krijgt. De Camino kent ook zijn tegenslagen en drukt je gewoon terug waar je thuishoort! Altreia
De tocht door de bergen is zwaar. De mannen en vrouwen waarmee ik samenloop zijn soms weg (?) soms lopen ze voor of achter, het is wel een groep maar niet echt vast; (5geen tennis of fietsclub). Je springt er in, je springt er uit. De tijd begint ook zijn tol te eisen, de botten beginnen te kraken. We zijn al bijna een volle maand op sjouw, ik begin echt moe te worden, het slapen waar ( boven of onder) kan me niet meer boeien, om 22.00 uur gaat het licht uit en maffen. Voordeel je hoeft nooit de wekker te zetten, rondom 06.00 uur begint er altijd wel iemand te spoken! De fietsers zijn een apart volkje, ik heb er inmiddels veel respect voor gekregen. Zij doen hun eigen Camino, mogen lang niet altijd op' onze' Camino maar moeten vaak grote omwegen maken om bij het volgende dorp te kunnen komen. Krijgen niet altijd hetzelfde te zien als de lopers, missen soms juist die ene piek of dat bijzondere paadje waar wij ons nek bijna over breken. Het pad mag niet altijd over rozen gaan, er moeten ook doornen zijn! Nou, die zijn er ook voor de fietsers genoeg! Vandaag had een vrouw ( ze reden samen) problemen met haar remmen, ze vloog uit de bocht en lag voor apegapen, bloed en tranen, einde Compostela ! Ik bedoel maar. . .
Spreuk: houd je stuur recht!

Cruz de Ferro, daarna

Bij Lafaba paters

Tja, de Camino wacht niet, je moet verder. Volkomen tevreden over gisteren, het posten van de steen en de kleine briefjes was een moment wat ik niet zal vergeten. Nooit niet! Voor mij een belangrijke gebeurtenis, misschien wel het doel van de Camino. Maar het leven gaat verder. Einddoel van vandaag is La Faba wat Jan en Marie jose zeker zullen kennen want we zagen veel fietsers op dit traject. Ik verzeker je, dat is klimmen geblazen. De lopers moeten op een gegeven ment dwars het dal door naar La Faba, de fietsers gaan door tot O 'Cebreiro! Meer en meer moet je de tijd in de gaten houden, na 15.00 uur zitten de auberges vol en kun je alleen nog maar in de hostels terecht, die € 25 en als je pech hebt € 50 kosten.
Ik ben nu terecht gekomen bij een kerkje van paters of broeders, ze zingen liedjes met een gitaar en worden er heel vrolijk van! Het geeft te denken. . . Om 20.00 uur is er een soort dienst( de broeders of paters zijn - omdat het Pinksteren is - naar Madrid voor een viering of zoiets. De vrijwilligers nemen de honneurs waar, en ik moet toegeven, ze doen dat met een ingetogen gedrevenheid die ik niet had verwacht.

Ik was bang voor EO toestanden, maar dat was niet aan de orde. Er werd een brandende kaars doorgegeven en iedereen mocht er iets zeggen in z'n eigen taal. Er werd ontroerend op fluit en gitaar gespeeld terwijl in verschillende talen gebeden werden uitgeDaarna was het zingen geblazen en werd er gebeden voor de wereldvrede. He's got the whole world in his hand kende natuurlijk iedereen. Daarna werd in 7 talen een gebed uitgesproken, ik mocht het Nederlands doen. (dat de pelerinos maar veilig in Santiago zouden aankomen enz.) Het pakt je toch meer dan ik had verwacht, misschien ook omdat ik erg naar huis verlang, 't is mooi geweest.
Voor de liefhebbers: kijk op www.lafaba.tk voor meer info.

Extra betonnen rand

De tocht hier naar toe was zwaar maar erg mooi. Stijle hellingen, glibberige afdalingen, sommige stukken gaan samen met de normale weg, maar er is inmiddels een dikke betonnen rand gezet tussen de weg en Le Chemin, zodat er geen gevaarlijke situaties kunnen ontstaan waar HaPe het over had! Ik zIt hier in een dermate uithoek dat ze nog nooit gehoord hebben over WiFi en soortgelijke demonische uitvindingen! Dus posten morgen wanneer ik weer terug ben in THE real world. Zal me deugd doen!

Cruz de Ferro posted!

Nou, het was me het dagje wel, de routine van vroeg op en er meteen vandoor. Voordat we bij het Cruz de Ferro zouden aankomen moesten er eerst nog even 19 km worden overwonnen op deels ongelofelijke slechte paden met veel van die 10 cm grote kiezels die half in de grond zitten en waar je telkens bijna je nek over breekt! Heel goed uitkijken dus. Ik loop al een paar dagen grote stukken samen met Jim from Vancouver. Gezellige farmer met dezelfde speed als ik, dus dat gaat prima samen. Zo heb ik al een groot aantal mensen leren kennen door stukken met elkaar op te lopen. Gesprek gaat meestal gepaard met een soort ritueel: wil je geen gesprek dan volstaat een vriendelijk Buen Camino. Dat zegt iedereen tegen elkaar Altijd. Ik heb nog niet meegemaakt dat er geen antwoord kwam, zelfs in de stad krijg je vaak een Buen Camino als groet.
We hebben uitgerekend dat er (op dit tijdstip in het jaar) ca 300 peregrinos per dag starten. Hoe verder we op de Camino komen hoe drukker het wordt, omdat ook de bussen en andere Camino's erbij komen. We merken het nu al op 220 km afstand van Santiago.
Na een best pittige klim komen we op het hoogste punt van de
Compostella. En daar, hoog op een boomstam, het beroemde Cruz de Ferro. Kruis zelf is strak zonder opsmuk, de Steenberg is kolossaal. Ik zie veel gekleurde Stenen, soms kunstwerkjes, bijna schilderijen, soms alleen met de naam erop zoals die van mij! Hij ligt nu op de berg en blijft daar altijd bezig te wezen. De namen zullen vervagen, maar de kracht blijft bestaan
Geldt ook voor de envelop met de kleine briefjes. Ik heb ze uitgeschud op de grote berg, elk briefje vond direct z!n eigen plekje en zal geschreven worden in de palm van Zijn hand. Ook gedachten vinden hun plaatsje onder een steen. Het is -in mijn beleving- een waardig moment geweest van de Pelgrimage, je moeite en inspanning wordt bevestigd door de act die al miljoenen eerdere pelerinos voor jou hebben gedaan en nog zullen doen en blijven doen!
De afdaling was gevaarlijk, Nannie waarschuwde al kijk uit! Het eerstvolgende dorpje (El Acebo) was helemaal uitverkocht, dus ik heb samen met Jim een 2pk (25 pp) genomen en heerlijk geslapen!
De mooiste dag van de Camino!

Cruz de Ferro before

Vandaag 23 mei op de gebruikelijke tijd wakker geworden van het gerommel met rugzakken, huggen en kuggen van de collegae peregrinos. 06.00 uur, als altijd! Ik ben aan mijn 19e dag begonnen, mag mij vanaf vandaag een echte peregrino noemen. Ja, ik vind het nog steeds leuk, ik geniet elke dag met een soort voldoening van kijk mij nou eens, ik doe het toch maar . . .
Opstaan is altijd moeilijk en ook wel lastig . Je zit met een tussenruimte van ca. 80 cm, eigenlijk boven op elkaar dus, je kent de ander niet, hij of zij was misschien wel die snurker die je naar de hel ( ok, vagevuur dan) hebt verwenst, ze staat behoorlijk in de weg precies op de plaats waar jij je rugzak wilt pakken, dus dan eerst maar even tandjes poetsen.. Daar sta je dan in je hi-tech ondergoed ( droog binnen 30 min.) buiten in de vrieskou! Bibber, bibber snel naar de wastafels, shit, alles bezet! Dan maar plassen first, daarna wachten. . . Het is rondom 1 graad boven zero! We zitten inmiddels op Ca800 mrt hoogte (weet niet zeker)
Dan op pad met alles aan, goed onder en in het bed gekeken of er niets is blijven liggen, water gevuld en dan gaan
we. Eerst het dorp uit, volg de gele pijlen die werkelijk overal op kunnen zitten, meestal op lantaarnpalen, recht omhoog betekent doorlopen, op de huizen hoog of laag, maar ook op stoepranden (hier in) of rechtstreeks
op de weg zelf. Maar dat gaat moeilijk wanneer de Camino is ingeschrompeld tot een 50 cm breed armetierig kiezelpaadje. Je gelooft het niet, het komt meer dan eens voor! In de grote steden als Pamplona, Burgos en Leon wordt de Camino breed uitgepronkt over de boulevard met koperen schelpen elke 100 mtr. die roepen deze kant op. Enfin, het gaat tenslotte over het lopen, en dat doen we ook! Als we uit het dorp komen zie ik in de verte de Montes de Leon. Ergens daartussen zit het hoogste punt met het Cruz de Ferro, voor mij het allerbelangrijkste punt van de hele Camino. Na een paar uur lopen (gemiddelde ligt op 5 tot 6 km/uur, afhankelijk van de hoeveelheid kiezels op de weg) worden de peregrinos ontvangen door een beetje zonderlinge man. Hij omhelst iedereen hartelijk, waar kom je vandaan- waar naartoe wist hij al- en neem van mijn
stalletje wat je wilt, koffie (warm gemaakt op een vuurtje), wat fruit, koekjes ( uit Holland wist hij trots te vertellen), limonade en ga maar door. Eigen bijdrage zelf in te vullen. En dat
Alles midden op de hoogvlakte, geen stroom, water uit een tank (?). Hij komt er in ieder geval niets aan te kort, doet het al een aantal jaren vertelt hij in een mengelmoes van Spaans, Frans,Engels , je zou kunnen zeggen' internationaal zakendoen' Zo na 09.00uur gaat de jas uit, na de koffie met een zo groot mogelijke bogadilla con sheasa kan ook de fleecetrui in de rugzak, de broek wordt een korte broek en het tempo gaat omhoog. Tot 15.00 uur worden er km's gemaakt, het blijft een onmogelijk lange afstand, er zit maar een ding op en dat is lopen!
Vandaag is het doel zo dicht mogelijk tot aan de voet van de berg te komen, zodat morgen het echte klimwerk kan beginnen. Voor de watjes staan taxi's klaar om de rugzak aan de andere kant van de berg af te zetten.
Carry your own burden!

L'esprit du Chemin

Oftewel de geest van de weg, nog vrijer gezegd: wat vind je er zelf nu van? Wat doet het je, wat heb je er aan en vooral: houd je er iets aan over? Mooie vraag met misschien veel verschillende antwoorden. Vanochtend 06.30 door Leon mijn weg zoekend naar de Camino . Dat lijkt zo eenvoudig , volg de gele pijlen, maar langs de kathedraal staan geen pijlen ( die is daar veel te deftig voor) en er is niemand op straat om naar de Camino te vragen 'donde es El Camino ?'
Beetje op gevoel de stad uitlopen is veel te link, dus links en rechts proberen en dan loop je flink te balen, want kost veel tijd en . Energie
Dan stuurt God (who Else?) een voorbijganger die mij zwijgend bij de arm neemt en 1x links, 2 x rechts weer op de. Camino zet. Thank you Lord!
Na bijna 2 uur later heb ik behoorlijk trek in koffie grande met een bocadillo con chese, maar niets te vinden. Behoorlijk sjacharijnig word ik daarvan. Ik moet nog minstens 30 km, honger en niks . . .loop ik tegen een Duitse die snikkend op een paaltje zit stuk te zitten. Ook niks te eten. Gelukkig kan ik in mijn beste Spaans naar een winkeltje vragen: hoi un tienda por Aqui ?. Pech, niet in deze pueblo, maar 2 km verderop. Ik neem haar op sleeptouw en ja hoor, na een half uur zitten we achter de koffie en dikke stokbrood. Dan kan het leven toch erg mooi zijn en is de pijn snel vergeten.
Is dat nou waar het om gaat? Natuurlijk niet, je moet alles zien in verhouding tot de Camino. Het leven duurt zeg 80 jaar, de Camino 6 weken.
De voettocht is de spiegel van het leven, je komt jezelf tegen. Je ziet veel andere mensen waar je in het begin niets van weet. Je hoeft geen rekening te houden met de kwetsbare plekken van de ander, want die ken je niet.
Dat is dan wederzijds, en zo kun je veel betekenen voor elkaar door alleen maar te luisteren naar elkaars verhalen. Iedereen is aardig onderweg, er is geen dwang, niets gaat ten koste van de ander, er is tijd voor elkaar!
De Camino mag niet over rozen gaan, het moeten ook doornen zijn. Pijn lautert, het hoort erbij. Wie naar St. Jean Pied de Port trekt weet niet recies wat hij wil, maar gaat gewoon op pad om daar zelf achter te komen. De Camino is simpelweg Doen, Ervaren en Ondergaan. Gewoon door stad en land lopen en kijken wat zich aandient aan gedachten en on-gedachten. Zes weken lang voortstappen in de natuur, het weer en het landschap, onderweg in aanraking komen met allerlei mensen in allerlei situaties, op jezelf teruggeworpen worden, vriendschap en hulp ondervinden van, en betonen aan onbekenden, daar blijft niemand onberoerd onder. . . We horen het vaak zeggen: het pad is het doel!

Het grote Niets

Op ongeveer 2 dagen van Leon, na veel kilometers in de regen langs een soort provinciale weg te hebben gelopen (dit zijn de slechte kanten van de Camino, vangrailtje, zooitje grind ernaast en de camino gaat verder langs een weg die er eerst niet was) kwam er een splitsing. Mogelijkheid om de Romeinse route te lopen, 8 km tot aan de refugio , dan de volgende dag 22 km door de hoogvlakte met helemaal niets. Er wordt voor gewaarschuwd, je moet alles zelf doen en er zijn geen winkeltjes, koffie, ontbijt, een mooie uitdaging dus. Ik dus rechtsaf over de Romeinse Route. De refugio in Calzadilla de Hermanillos had maar 18 bedden, en ja hoor, toen ik er om 16.30 uur aankwam waren alle bedden bezet. Mooie boel, doorlopen was onmogelijk (22 km ), dus op zoek. God (who else?) vond dat
Ook wel zielig denk ik, dus hij stuurde mij Jim (Engelsman) die ook geen bed had. We hebben samen een 2pk genomen (45) en werden vervolgens verrast op een werkelijk heerlijk diner met 5 gangen, veel vino en veel lol met Australiërs, Engelsen en een Duitser.
Het engeltje van Jac doet het overigens nog steeds, alleen is een vleugeltje lam, ze mag nu mee in mijn tasje, ik let er wel op!
Volgende morgen (mijn maat sliep
nog) om 06.30 uur gestart. Niemand voor mij , helemaal niemand achter mij, lopen, lopen. Voor de goede orde: niemand kwam mijnkoffie brengen, er
Was geen ontbijt voorzien, gewoon gaan dus! Volgens mij raak je hier de geest van de Camino . . . Niet zeuren, accepteren! Ik hoefde maar 22 km op de hoogvlakte (uitgerekend 5 à 6 uur) dus eerste koffie om rond 12.00 uur.
Oh ja, er zitten wel altijd + 12 kg in de
Bagpack en die hoort erbij!
Ik spreek met mezelf af, dat ik pas om 09.00 uur een broodje mag eten, de
Rest om 12.00 uur. Om 9 uur was er nergens een droog plekje in het gras te bekennen, doorlopen dus. 10 uur naast waterpomphuisje stokbroodje kaas met water, en de oortjes in. Nog geprobeerd Nannie te bellen, geen mast in de buurt dus geen verbinding.
De muziek op de hoogvlakte is geweldig, veel sterker als thuis. Er is niets om je af te leiden, je kunt er ontroerd naar luisteren en van genieten. Er zitten zo'n 1000 nummers in , van klassiek tot Andre Hazes duS je weet nooit wat je te horen krijgt. En plots, na de 3e van Beethoven was hij er weer: Paradaise by the dashboard light. . . Ik geniet er altijd van, dat stel samen in een knots van een Amerikaanse slee, ergens op een heuveltop, beetje zwoele avond, 'they were seventeen and barely dressed '
Op de radio een verslag van een honkbal wedstrijd met veel spanning en hoogtepunten. Hij is erg onrustig en wil van alles. De muziek zweept het boeltje op. Plots roept zij: ' stop right there, . . . I want to know if you love me, will you love me forever, do you need me, will you never leave me, will you make me so happy for the rest of my life. . . Zij zoekt vertrouwen, can I trust you dat wil ze weten. . .
Hij komt terug met: let me sleep on it, I Will give you an answer in the morning
Zij is het daar niet mee eens en weet er nog aan toe te voegen: I can wait all night boy. . . It is Yes or No!
Daar loop ik dan de verdere morgen aan te denken, yes or no. . .
Het gaat om vertrouwen, en daar heeft ze gelijk!
Motto: trust me!







Je

Camino op TV

Op komende zondag 20 en de week daarna (27-05) heeft Wilfred Kemp (Kruispunt) een interview met een aantal pelegrinos. (Dank John voor de tip )Lijkt me leuk om te kijken. Ben het niet helemaal eens met zijn stellingen dat bijvoorbeeld iedere pelegrino wel een reden zou moeten hebben om die tocht te lopen. Is dat zo? De meest gehoorde opmerking die ik hoor van al mijn mede pelegrinos dat zij El Camino willen ervaren, het zelf meemaken, het moeten lopen van de afstand die je jezelf hebt opgelegd, de training? , de blaren, de dagelijkse zorg voor je natje en je droogje, het slapen met al die snurkers. . . De wereld
wordt heel klein, geen nieuws, geen TV behalve het weer dan, en ohja, vanavond is er voetballen, dat moet wel even kunnen met die refugios die om 10.00 uur precies de deuren sluiten
Voor zover ik het kan bekijken willen de pelgrims de alledag gewoon zelf doen, zij willen hun eigen gang kunnen gaan, maar 40 dagen zijn zo lang, dat alle pelgrims tenslotte in dezelfde routine terecht komen waar miljoenen pelgrims hun voorgingen. Het opstaan, aankleden, rugzak pakken, wel
Of geen ontbijt , lopen, waar slapen vanavond , eten, slapen en de
Volgende morgen is er weer. . . Dus: stelling voor Wilfred: na 20 dagen ben je een echte pelgrim geworden, dan ervaar je dat ' de weg het doel is' , niet
het aankomen. Als je het niet hebt gedaan dan weet je het niet!
Dat de routine veel ruimte geeft in je hoofd , dat er plaats vrijkomt voor gedachten, stemmingen en inzichten dat zal Wilfred bedoelen. En by the way een overnachting kost meestal tussen 7 en 10 euro , zonder ontbijt.
Dus vanavond Arjan Robben kijken!

Voor mijn Franse neef:
Tous les matins nous prenons Le chemin,
Tous les matins nous allons plus loin,
Jour apres jour la route nous appelle,
C' est la voix de Compostelle. . .
Ultreia, ultreia , et sus eia. Deus adjuva nos.
(verder, verder, alsmaar verder, God sta ons bij)

Op de helft

Het lopen gaat als een speer. Ik moet eerlijk zeggen, alle blarengevallen die ik onderweg tegenkom hebben voor 90% te maken met een goede voorbereiding. Je ziet mensen aankomen waarvan je al meteen denkt: als dat maar goed gaat, en ja hoor, na een paar dagen zie je ze ingetaped en meestal kreunend voorbij komen. Ik zie vanaf gisteren ook verdacht veel taxi's voorbijkomen. Kan natuurlijk toeval zijn, maar toch. . . Gistermiddag in een zijstraatje was het helemaal fouteboel. Een stuk of 6 autos stopten achter elkaar, mensen werden uitgeladen, klein rugzakje op met natuurlijk grote schelp, en hup, Camino lopen voor - ik
Schat 10 km- waar ik er al zeker 15 op heb zitten. Er wordt dus gewoon gefoeteld. Maar dat moet iedereen zelf maar uitmaken. De weg loopt van St. Jean naar Logrono , over Burgos en Leon naar Santiago. De weg loopt door een verzameling van verschillende landschappen van de bovenkant van
Spanje. We trekken door het koppige stoere Pays Basque, de uitputtende mesetas gevolg door de woeste Picos de Europa, eindigend in het altijd groene ( lees natte) Galicië.
Qui veut voyager loin, menage sa monture! Met andere woorden het zijn wel 800 km's die gelopen moeten worden, het is en blijft een reuze eind, het gaat niet vanzelf!
De tocht gaat niet meer over lijden en afzien, nee het onderweg zijn is van belang. Iedereen moet zelf maar uitmaken wat de weg hem heeft gebracht. De Camino kaatst de bal terug net als bij een psychiater: wat vind je er zelf nu van . . .

Het verhaal van de kippen in de kerk

Er zijn boeken over volgeschreven maar ik geef de story in een paar regels.
De jongeman ging niet in op de avances van de dochter van de herbergier, zij pikte dat niet, verstopte de gouden drinkbeker in zijn mochilla (rugzak) hij werd gepakt, beschuldig d van diefstal, veroordeeld tot de galg.
Ouders gingen naar de bisschop, vertelde dat hij nog leefde omdat de heilige (ik ben het even kwijt) hem de hele tijd had ondersteund. Bisschop verklaarde dit ' onmogelijk' tenzij de twee (waarom twee?) gebraden kippen die hij wilde gaan opeten NU zouden wegvliegen en ziedaar, fladder fladder, daar koos zijn maaltijd de vlucht naar voren. Jongen bevrijd, boze dochter opgehangen, toch nog gerechtigheid!

Vanaf dat moment worden twee grote witte kippen IN de kerk gehouden. Wanneer zij kukelen als je de kerk binnenkomt mag je wens verhoord worden. Bij de winkel achter in de kerk
Hebben ze dat praktisch opgelost: kippetje met electronisch oogje kakelt er op los als je er langs komt. Altijd prijs dus.
We raken hier toch een punt: hoever is de commercie al doorgedrongen in het fenomeen dat Camino heet?
Ik ben nu bijna op de helft en zie toch dingen die anders zouden kunnen
Voorbeeld: de pelerino die toegang moet betalen bij alle belangrijke kerken en Kathedralen, (zou gratis moeten zijn), het laten betalen voor toegang tot internet in de refugio's en tegen een
Belachelijk tarief van 1 euro voor 20 minuten , terwijl een simpel routertje iedereen aan gratis internet
Zou kunnen helpen, de soms wel
Erg simpele inrichting van de onderkomens die met weinig moeite efficiënter en comfortabeler gemaakt zouden kunnen worden. Ik kom hier op het einde van Le chemin nog een keertje op terug.

Hoe het soms vreemd kan gaan op een pelgrimstocht.

Ik had een slaapplaats gevonden bij de zusters Cistercienciers in een prachtige pastorie uit 1600 . Misschien was het wel een oud semenarie geweest, dat was niet helemaal duidelijk. In ieder geval wilde de zuster wel een volstrekt vrijwillige bijdrage. Er was in het hele gebouw geen extra stopcontact, geen wifi etc. Kaal en sober dus. Maar goed, je bent er maar een nachtje, moet allemaal kunnen.
Er was tijd genoeg de kathedraal te bekijken, biertje te drinken, beetje te slenteren en samen te gaan eten. Vanwege de feestelijkheden die dag wist zelfs de zuster niet te vertellen of en hoe laat de pelgrimsmis zou zijn in de kathedraal ( van die kippen). (verhaal komt nog). Na het eten wilde ik nog even in de kerk kijkje nemen hoe het stond met de avondmis -als die er al was.
Een echte poortwachter die was ingehuurd om te voorkomen dat mensen zonder betalen de kerk zouden inlopen versperde mij de weg. Ik mocht er niet door, terwijl ik hoorde dat de mis wel degelijk aan de gang was.
Ik bleef dus volhouden dat ik - een Pelerin nog wel- naar de mis wilde. De man had echter zijn regels, geen toegang tot de kerk voor mij. Dat is natuurlijk een belachelijke zaak, gebaseerd op niets! De discussie in het Spaans was nou ook niet om over naar huis te schrijven, dus er ontstond een vervelend incident. Gelukkig stuurde God (wie anders) twee oude dametjes door de zijdeur naar buiten. Mijn redding, voordat de poortwachter het in de gaten had stond ik in de kerk en kon gaan zitten vlak bij de kooi met de kippen, de man achter de dichte deur briesend achterlatend.







Verstuurd vanaf mijn iPhone