Tot slot: El Camino, le chemin de Harry

nb: dit is een samenvatting voor de krant, waarbij lezers mogelijk het blog nog niet kennen.
Vandaar de inleiding. . . .

Ultreia.  .  .  .  

In een onverwacht snelle tijd van 4 weken-en-een-dag heeft Harry Souverijn (68) de pelgrimstocht  (de Camino)  vanuit Frankrijk,  St Jean-Pied-de-Port  naar  Santiago de Compostela afgelegd. Deze eeuwenoude Camino Francés wordt jaarlijks gelopen door een toenemend aantal pelgrims uit alle delen van de wereld (2012 ca. 250.000). Tijdens deze waanzinnige tocht heeft hij vooral via zijn blog (www.lechemindeharry.blogspot.com) zijn avonturen en belevenissen verteld. Tegelijk probeerde hij meer bekendheid te geven  aan de meest onbekende ziekte van Nederland (coeliakie) waar naar schatting 150.000 mensen aan lijden waaronder zijn kleindochter Roos (7).  Dankzij mensen die hem wilden sponsoren probeert hij  geld  in te zamelen voor het onderzoek naar deze ziekte ,(www.glutenvrij.nl) .  Vlak voor het beëindigen van  de pelgrimstocht stond de teller op € 950,-. ‘We gaan zeker over de € 1.000’ glunderde Harry met trots!

Alto del Perdon

Als je terug bent begint het pas. Je gaat je realiseren dat  800 km lopen een verrekt  eind weg is, eigenlijk niet meer van deze tijd. Vroeger,  ja  vroeger wisten ze niet beter,  ga maar lopen zeiden ze,  met misschien in het achterhoofd wetend dat de kans dat er wat gebeurde onderweg   groot was, in ieder geval groter dan vandaag de dag,  waar we met één druk op de knop de hulpdiensten  kunnen oproepen als het nodig zou zijn.

Nee, vroeger werd je op pad gestuurd met een bedelnap en –als je geluk had- een brief van de pastoor met het verzoek deze peregrino  te helpen met onderdak en voedsel gedurende zijn soms maandenlange bizarre tocht. Je werd er nederig van als pelgrim te gaan, je was afhankelijk van de hulp van anderen. Dat moest je ook leren onderweg. Tegenwoordig speelt de credit card ook een  rol in het pelgrimswezen. Voor de watjes: Rugzak te zwaar? Busje bellen. Zelf even een dipje over de Pyreneeën? Busje bellen. Vandaag niet zo veel trek in 25 km sjouwen? Dagje hotel bijboeken. En nog veel meer voorbeelden van vervlakking van de Camino. Een ding is echter altijd hetzelfde gebleven, 800 km blijven 800.000 m,  en de bergen blijven hoog en koud! Hoe je er ook tegenaan  kijkt.

...met ezel...

  Je zult ze moeten overbruggen met of zonder ezel, dat is up-to-you. Maar je moet over die verrekte Pyreneeën met soms ijzige temperaturen en een stormachtige wind,  langs eindeloze Baskische druivenvelden waar oorlogen werden uitgevochten, over de Mesetas waar bijna geen water te vinden is, over de venijnige Montes de Leon met steile beklimmingen en gevaarlijke afdalingen om te eindigen in het immer groene (lees natte)  Galicië met Santiago de Compostela als verheven einddoel. De pelgrims van nu en van 1000 jaar geleden weten allemaal gevoelsmatig dat het einddoel  wel gehaald moet worden, maar dat de weg er naar toe, de lange duur ervan, de ontberingen onderweg, de  opeenstapeling van tegenslagen en meevallers (zo die er zijn) gedurende zeg 5 weken  in feite de hobbel  is die genomen moet worden. No pain, no glory! Le chemin, de weg, el camino, the Way, der Weg en ga maar door is de uitdaging.

 De tocht gaat niet meer over lijden en afzien,  het onderweg zijn is van belang!.  Je hebt niks te willen, de weg bepaalt en dat doet hij al 1000 jaar voor miljoenen peregrinos . Iedereen beleeft de Camino op zijn eigen manier, de route ligt vast, gele pijlen volgen!  Je komt in een zekere routine, eten, slapen, lopen, ultreia (=voorwaarts!)

. Daar ontstaat op enig  moment na de eerste 10 gewendagen ruimte in je hoofd om eens wat dieper op zaken in te gaan en afstand te nemen van het ‘gewone’  leven. Je hoort  de verhalen van collega peregrinos,  je kunt ze  misschien zelfs van advies  dienen. Je deelt van wat je hebt met  de anderen,  niet alleen je eten en drinken maar ook je overpeinzingen, vooruit, je zorgen, misschien je verdriet of –beter- je happiness. Dit kan, omdat bijna alle pelgrims in dezelfde gemoedstoestand verkeren. Allemaal zijn ze onderworpen aan de wil van de weg, aan de grilligheid van de elementen en de lange duur. Dat maakt soepel  en geeft ruimte!

De sponsoractie loopt nog even door.  Wanneer u na het lezen van dit artikel en zijn blog (lechemindeharry) het onderzoek zou willen steunen kunt u dit doen door een overmaking naar de NCV, coeliakie Nijkerk, nr 33.78.09.917 onder vermelding van ‘ donatie-Camino’.

Bij voorbaat hartelijk dank!

Harry Souverijn, oud-peregrino de Compostela