maandag 28 mei 2012

Santiago in de verte

Maar eerst even terug naar gisteren, eerste Pinksterdag. Dat was toch dat feest, waarbij de heilige geest ons allemaal wat slimmer ging maken in ons hoofd? Ik heb dat nooit echt goed begrepen, maar het werkte ook niet zo! Opstaan om 06.00 uur, in het donker de slaapzak in een onmogelijk klein tasje proppen, dan de rugzak vullen, sandalen helemaal onderin, dan de slaapzak, dan de zak met kleding, dan de losse zakjes met van alles, apotheek, regenspul bovenin. Met zaklantaarn onder het bed schijnen of er niets vergeten is, dan 1/2 liter water drinken, en wegwezen! Probleem is altijd. . . Ga ik rechts of links? Ik koos de normale asfaltweg waar ik vandaan kwam, keek nog eens goed bij het café waar we gisteren nog zoveel plezier hadden gehad en daar waren geen pijlen te zien, dus karren maar. Na de eerste wegsplitsing werd ik al onrustig, geen pijl of schelp, nog maar even doorstijgen, na 3 kwartier wachtte ik op een auto die mij de weg zou kunnen wijzen, na 1 uur stopte er een, No Camino Aqui, ik had bij de kroeg à mano dereche (r) moeten gaan. . .
Mijn heilige gedachten gingen richting hel en shit. De terugweg ging inderdaad in een half uur, dus totaal 1,5 uur schade, wat heet. Wel lullig, wanneer je dan achteraan in het peloton loopt, en de nodige opmerkingen ( in alle talen uiteraard) te slikken krijgt. De Camino kent ook zijn tegenslagen en drukt je gewoon terug waar je thuishoort! Altreia
De tocht door de bergen is zwaar. De mannen en vrouwen waarmee ik samenloop zijn soms weg (?) soms lopen ze voor of achter, het is wel een groep maar niet echt vast; (5geen tennis of fietsclub). Je springt er in, je springt er uit. De tijd begint ook zijn tol te eisen, de botten beginnen te kraken. We zijn al bijna een volle maand op sjouw, ik begin echt moe te worden, het slapen waar ( boven of onder) kan me niet meer boeien, om 22.00 uur gaat het licht uit en maffen. Voordeel je hoeft nooit de wekker te zetten, rondom 06.00 uur begint er altijd wel iemand te spoken! De fietsers zijn een apart volkje, ik heb er inmiddels veel respect voor gekregen. Zij doen hun eigen Camino, mogen lang niet altijd op' onze' Camino maar moeten vaak grote omwegen maken om bij het volgende dorp te kunnen komen. Krijgen niet altijd hetzelfde te zien als de lopers, missen soms juist die ene piek of dat bijzondere paadje waar wij ons nek bijna over breken. Het pad mag niet altijd over rozen gaan, er moeten ook doornen zijn! Nou, die zijn er ook voor de fietsers genoeg! Vandaag had een vrouw ( ze reden samen) problemen met haar remmen, ze vloog uit de bocht en lag voor apegapen, bloed en tranen, einde Compostela ! Ik bedoel maar. . .
Spreuk: houd je stuur recht!