Opstaan is altijd moeilijk en ook wel lastig . Je zit met een tussenruimte van ca. 80 cm, eigenlijk boven op elkaar dus, je kent de ander niet, hij of zij was misschien wel die snurker die je naar de hel ( ok, vagevuur dan) hebt verwenst, ze staat behoorlijk in de weg precies op de plaats waar jij je rugzak wilt pakken, dus dan eerst maar even tandjes poetsen.. Daar sta je dan in je hi-tech ondergoed ( droog binnen 30 min.) buiten in de vrieskou! Bibber, bibber snel naar de wastafels, shit, alles bezet! Dan maar plassen first, daarna wachten. . . Het is rondom 1 graad boven zero! We zitten inmiddels op Ca800 mrt hoogte (weet niet zeker)
Dan op pad met alles aan, goed onder en in het bed gekeken of er niets is blijven liggen, water gevuld en dan gaan
we. Eerst het dorp uit, volg de gele pijlen die werkelijk overal op kunnen zitten, meestal op lantaarnpalen, recht omhoog betekent doorlopen, op de huizen hoog of laag, maar ook op stoepranden (hier in) of rechtstreeks
op de weg zelf. Maar dat gaat moeilijk wanneer de Camino is ingeschrompeld tot een 50 cm breed armetierig kiezelpaadje. Je gelooft het niet, het komt meer dan eens voor! In de grote steden als Pamplona, Burgos en Leon wordt de Camino breed uitgepronkt over de boulevard met koperen schelpen elke 100 mtr. die roepen deze kant op. Enfin, het gaat tenslotte over het lopen, en dat doen we ook! Als we uit het dorp komen zie ik in de verte de Montes de Leon. Ergens daartussen zit het hoogste punt met het Cruz de Ferro, voor mij het allerbelangrijkste punt van de hele Camino. Na een paar uur lopen (gemiddelde ligt op 5 tot 6 km/uur, afhankelijk van de hoeveelheid kiezels op de weg) worden de peregrinos ontvangen door een beetje zonderlinge man. Hij omhelst iedereen hartelijk, waar kom je vandaan- waar naartoe wist hij al- en neem van mijn
stalletje wat je wilt, koffie (warm gemaakt op een vuurtje), wat fruit, koekjes ( uit Holland wist hij trots te vertellen), limonade en ga maar door. Eigen bijdrage zelf in te vullen. En dat
Alles midden op de hoogvlakte, geen stroom, water uit een tank (?). Hij komt er in ieder geval niets aan te kort, doet het al een aantal jaren vertelt hij in een mengelmoes van Spaans, Frans,Engels , je zou kunnen zeggen' internationaal zakendoen' Zo na 09.00uur gaat de jas uit, na de koffie met een zo groot mogelijke bogadilla con sheasa kan ook de fleecetrui in de rugzak, de broek wordt een korte broek en het tempo gaat omhoog. Tot 15.00 uur worden er km's gemaakt, het blijft een onmogelijk lange afstand, er zit maar een ding op en dat is lopen!
Vandaag is het doel zo dicht mogelijk tot aan de voet van de berg te komen, zodat morgen het echte klimwerk kan beginnen. Voor de watjes staan taxi's klaar om de rugzak aan de andere kant van de berg af te zetten.
Carry your own burden!
