Op de helft

Het lopen gaat als een speer. Ik moet eerlijk zeggen, alle blarengevallen die ik onderweg tegenkom hebben voor 90% te maken met een goede voorbereiding. Je ziet mensen aankomen waarvan je al meteen denkt: als dat maar goed gaat, en ja hoor, na een paar dagen zie je ze ingetaped en meestal kreunend voorbij komen. Ik zie vanaf gisteren ook verdacht veel taxi's voorbijkomen. Kan natuurlijk toeval zijn, maar toch. . . Gistermiddag in een zijstraatje was het helemaal fouteboel. Een stuk of 6 autos stopten achter elkaar, mensen werden uitgeladen, klein rugzakje op met natuurlijk grote schelp, en hup, Camino lopen voor - ik
Schat 10 km- waar ik er al zeker 15 op heb zitten. Er wordt dus gewoon gefoeteld. Maar dat moet iedereen zelf maar uitmaken. De weg loopt van St. Jean naar Logrono , over Burgos en Leon naar Santiago. De weg loopt door een verzameling van verschillende landschappen van de bovenkant van
Spanje. We trekken door het koppige stoere Pays Basque, de uitputtende mesetas gevolg door de woeste Picos de Europa, eindigend in het altijd groene ( lees natte) Galicië.
Qui veut voyager loin, menage sa monture! Met andere woorden het zijn wel 800 km's die gelopen moeten worden, het is en blijft een reuze eind, het gaat niet vanzelf!
De tocht gaat niet meer over lijden en afzien, nee het onderweg zijn is van belang. Iedereen moet zelf maar uitmaken wat de weg hem heeft gebracht. De Camino kaatst de bal terug net als bij een psychiater: wat vind je er zelf nu van . . .