woensdag 16 mei 2012

Hoe het soms vreemd kan gaan op een pelgrimstocht.


Ik had een slaapplaats gevonden bij de zusters Cistercienciers in een prachtige pastorie uit 1600 . Misschien was het wel een oud semenarie geweest, dat was niet helemaal duidelijk. In ieder geval wilde de zuster wel een volstrekt vrijwillige bijdrage. Er was in het hele gebouw geen extra stopcontact, geen wifi etc. Kaal en sober dus. Maar goed, je bent er maar een nachtje, moet allemaal kunnen.
Er was tijd genoeg de kathedraal te bekijken, biertje te drinken, beetje te slenteren en samen te gaan eten. Vanwege de feestelijkheden die dag wist zelfs de zuster niet te vertellen of en hoe laat de pelgrimsmis zou zijn in de kathedraal ( van die kippen). (verhaal komt nog). Na het eten wilde ik nog even in de kerk kijkje nemen hoe het stond met de avondmis -als die er al was.
Een echte poortwachter die was ingehuurd om te voorkomen dat mensen zonder betalen de kerk zouden inlopen versperde mij de weg. Ik mocht er niet door, terwijl ik hoorde dat de mis wel degelijk aan de gang was.
Ik bleef dus volhouden dat ik - een Pelerin nog wel- naar de mis wilde. De man had echter zijn regels, geen toegang tot de kerk voor mij. Dat is natuurlijk een belachelijke zaak, gebaseerd op niets! De discussie in het Spaans was nou ook niet om over naar huis te schrijven, dus er ontstond een vervelend incident. Gelukkig stuurde God (wie anders) twee oude dametjes door de zijdeur naar buiten. Mijn redding, voordat de poortwachter het in de gaten had stond ik in de kerk en kon gaan zitten vlak bij de kooi met de kippen, de man achter de dichte deur briesend achterlatend.







Verstuurd vanaf mijn iPhone

Moederdag

Wat een feest, de twee moeders waren met hun zonen naar oma Nannie afgereisd voor Moederdag. Beetje eerlijk verdeeld zullen ze wel gedacht hebben, de meisjes met de vaders mee naar de andere oma. Ik was ondertussen na alle heiligenfeesten en een flinke dag lopen - in de verte kon je de besneeuwde toppen van d e Siƫrra de la Demanda zien liggen- in een piepklein dorpje Tosantos beland met maar 1 alberge. Bleek van de broeders van san Francesco de Assis te zijn. Samen naar de bergkapel, samen eten voorbereiden, tafel dekken, eten en als klap op de vuurpijl samen zingen, ik griezel er nog van. Gelukkig was het avondgebed niet verplicht, zodat ik dat niet behoefde rte ondergaan. Met ontegenzeggelijk de meest goede bedoelingen werd je daar verzopen in de liefde. De volgende ochtend ben ik -zoals dat heet-voor het zingen de kerk uitgegaan. Ze zullen mij ongetwijfeld hebben gemist bij het ontbijt . . .
Toen ik na aankomst en inschrijving mijn bag naar de slaapzaal bracht zag ik al direct dat dit de alberge de peregrinos was waar ik beslist niet in had willen slapen. De schrik sloeg mij om het hart. Ruim 30 matrasjes tegen elkaar aangeschoven, geen plaats voor de rugzak. . . dat wordt behelpen! Il zal er niet te veel over uitweiden, maar het was - zouden de Engelsen zeggen- met hun gevoel voor understatement ,
not amusing! Er was ook niets te drinken, maar gelukkig was er een vrachtrijderscafe om de hoek, waar ik ook WiFi ontdekte. Good for me!
We hebben dus even heel gezellig geskyped, gezwaaid en even gebabbeld ter ere van Moederdag .
Vol gas richting Burgos!