L'esprit du Chemin

Oftewel de geest van de weg, nog vrijer gezegd: wat vind je er zelf nu van? Wat doet het je, wat heb je er aan en vooral: houd je er iets aan over? Mooie vraag met misschien veel verschillende antwoorden. Vanochtend 06.30 door Leon mijn weg zoekend naar de Camino . Dat lijkt zo eenvoudig , volg de gele pijlen, maar langs de kathedraal staan geen pijlen ( die is daar veel te deftig voor) en er is niemand op straat om naar de Camino te vragen 'donde es El Camino ?'
Beetje op gevoel de stad uitlopen is veel te link, dus links en rechts proberen en dan loop je flink te balen, want kost veel tijd en . Energie
Dan stuurt God (who Else?) een voorbijganger die mij zwijgend bij de arm neemt en 1x links, 2 x rechts weer op de. Camino zet. Thank you Lord!
Na bijna 2 uur later heb ik behoorlijk trek in koffie grande met een bocadillo con chese, maar niets te vinden. Behoorlijk sjacharijnig word ik daarvan. Ik moet nog minstens 30 km, honger en niks . . .loop ik tegen een Duitse die snikkend op een paaltje zit stuk te zitten. Ook niks te eten. Gelukkig kan ik in mijn beste Spaans naar een winkeltje vragen: hoi un tienda por Aqui ?. Pech, niet in deze pueblo, maar 2 km verderop. Ik neem haar op sleeptouw en ja hoor, na een half uur zitten we achter de koffie en dikke stokbrood. Dan kan het leven toch erg mooi zijn en is de pijn snel vergeten.
Is dat nou waar het om gaat? Natuurlijk niet, je moet alles zien in verhouding tot de Camino. Het leven duurt zeg 80 jaar, de Camino 6 weken.
De voettocht is de spiegel van het leven, je komt jezelf tegen. Je ziet veel andere mensen waar je in het begin niets van weet. Je hoeft geen rekening te houden met de kwetsbare plekken van de ander, want die ken je niet.
Dat is dan wederzijds, en zo kun je veel betekenen voor elkaar door alleen maar te luisteren naar elkaars verhalen. Iedereen is aardig onderweg, er is geen dwang, niets gaat ten koste van de ander, er is tijd voor elkaar!
De Camino mag niet over rozen gaan, het moeten ook doornen zijn. Pijn lautert, het hoort erbij. Wie naar St. Jean Pied de Port trekt weet niet recies wat hij wil, maar gaat gewoon op pad om daar zelf achter te komen. De Camino is simpelweg Doen, Ervaren en Ondergaan. Gewoon door stad en land lopen en kijken wat zich aandient aan gedachten en on-gedachten. Zes weken lang voortstappen in de natuur, het weer en het landschap, onderweg in aanraking komen met allerlei mensen in allerlei situaties, op jezelf teruggeworpen worden, vriendschap en hulp ondervinden van, en betonen aan onbekenden, daar blijft niemand onberoerd onder. . . We horen het vaak zeggen: het pad is het doel!