Via Gladiola

Daar is eigenlijk alles mee gezegd. Dit heeft meer weg van de Nijmeegse 4-daagse dan van een serieuze pelegrino tocht. Wanneer je de weg afkijkt zie je bijna een onafgebroken lange rij van mensen, allemaal op weg naar
Santiago. We hebben de bergen achter ons gelaten en lopen door de heuvels van Galicie naar het westen. De verkeersweg loopt
met ons mee en mag vaak rechtdoor, wij moeten op paadjes ernaast soms onnodig 20-30 mrt omhoog in een stijle klim om daarna weer net zo gevaarlijk weer te moeten afdalen. De noordelijke (langs de zeekust van de Golf van Biskaje) Camino en de Portugese Camino komen samen met de Camino Francais (die uit Frankrijk komt). Druk en druk is erg druk. Het meest irritant zijn de groepjes die duidelijk alleen op pad zijn om even de Compostella te ' scoren' Een lolbroek voorop die de weg weet, daarachter een groep met verhitte pelgrimgangers, luidkeels
de gebeurtenissen van vandaag doornemend. Er is absoluut geen plaats voor welke gedachte dan ook , er moet gebabbeld worden en wel zo hard, dat andere pelegrinos zich daaraan ergeren! Iedereen beleeft
de weg op zijn eigen manier, dat leer je wel onderweg!
We zitten nu duidelijk in Galicië, het vruchtbare land waar het altijd groen is en waar het volgens de berichten vaak regent. Wonder! Wij lopen nu al meer dan een week in werkelijk stralend weer, koud s' ochtends (handschoenen aan!) maar na 10 uur gaan die in de jas, om 11 uur gaat ook de jas in de rugzak en om 12.00 uur wordt het echt warm! Dan moet je de groepjes horen puffen en lijden, want dat moet natuurlijk iedereen weten! Plots zijn ze weg, de bus heeft ze opgepikt. Ze rijden een paar km van de route af
en duiken in een hotel (met zwembad uiteraard), om morgen weer een paar km verder te worden afgezet! Altreia!.
Onderweg doorkruisen we een paar eucalyptusbossen, met die grote afgevallen vellen en de typische sauna-geur. Dan komen we aan het graf van een pelegrino Guillermo Watt, die op een dag afstand van Santiago is overleden aan een
hartstilstand, waarop mijn wandelmaatje er uitflapte : 'shit happens everywhere'. Ik heb dan moeite om niet te stikken van het lachen, maar dat was toch duidelijk niet de bedoeling.
We zitten een beetje tegen Santiago aan, het is te ver om dat nog te
halen in een keer, dus we kijken nog
een beetje extra rond in zo'n typisch Spaans dorpje met voor elk huis een horreos, dat is een opslagplaats voor graan, lang en smal, de wind kan er doorheen blazen om schimmel tegen te gaan. Om het niet te makkelijk te maken voor de muizen staan ze op hoge poten.
Morgen gaat het dan toch echt gebeuren, 800 km gelopen en Santiago gehaald in precies 4 weken en-een-dag! Vrijdag 4 mei tm vrijdag 1 juni
Doet me ook weer even denken aan een van mijn doelstellingen van de Camino:
het vergroten van de naamsbekendheid van de NCV, de vereniging die zich inzet voor Coeliakie patiënten. Onderweg heb ik het er vaak over, onvoorstelbaar dat bijna iedereen wel iemand kent in zijn omgeving die geheel of gedeeltelijk glutenvrij moet eten, dit geldt ook voor de mensen uit andere landen die ik in de Camino ben tegengekomen. Het advies dat ik geef: praat er over met je huisarts wanneer je je niet lekker voelt en neem beslist een kijk op de website van de vereniging (glutenvrij.nl). Kijk dan meteen nog even of de 800 km x 1, 2 of 3 ct gedoneerd kunnen worden! Nee, niet aan mij maar aan de vereniging waar ik mij mee verbonden voel omdat kleindochter Roos ook glutenvrij moet eten! Nr 33.78.09.917. Vergeet niet donatie Camino te vermelden. Dank u wel!